Φτερά, πούπουλα, λουλούδια και πέταλα. Μία ζωή μικρή, μεγάλη, παλαβή, ήρεμη και αναρχική! Μία ζωή... μία εκδρομή... Που πριν καν αρχίσει τελειώνει... Που το πρωινό της είναι δύσκολο, όπως κάθε αρχή... Που η ευχάριστη μέση της εκδρομής γίνεται απότομα κ' απρόσμενα ένα με το τέλος... και μία χαρμολύπη με κατακλύζει...
Σε ζωές παράλληλες και στιγμές που όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ψάχνω αφορμή να κουκουλώσω όλα όσα είμαι, για να σου μοιάσω έστω λίγο. Να κολλήσουμε τις παράλληλες γραμμές σε μια κοινή. Έχω ξεχάσει τη σημασία της λέξης αξιοπρέπεια. Δεν είσαι από πέτρα και το ξέρω, εχτισες όμως τέτοιες άμυνες απέναντι μου, που όποτε σου ανοίγω την καρδιά μου...
Ανακούφιση. Η πρωτοχρονιά πέρασε, η εορταστική περίοδος ολοκληρώθηκε... Χαρακτηρίζω την περίοδο αυτή ως ανακούφιση, για να μη τη χαρακτηρίσω ως "χαρά"...
«...νιώθω την ανάσα μου να κόβεται! Τα γόνατά μου να βαραίνουν. Με κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα δυσφορίας που συμπληρώνεται πάντοτε από μια ταχυκαρδία ανυπόφορη, θα έλεγα. Φοβάμαι. Αλλά τι;»
Κοιτάζω τον ουρανό που τόσα ξέρει μυστικά, νύχτες που σεργιανούσα με το παραμιλητό να μου καίει τη γλώσσα. Μέσα του ξεχωρίζω την στοργική αγκαλιά των δικών μου θεών και αγγέλων, που με προστατεύουν. Με τα μάτια καρφωμένα εκεί και τα χέρια σταυρωμένα, μια ζοφερή καθικέτευση.
Όλα τελειώνουν... Και αυτό ίσως είναι και το πιο δυσάρεστο κομμάτι...
Γιατί κοιτάμε τον ήλιο που δύει και όχι την σελήνη που ανατέλλει... Κάτι καινούριο έρχεται... Ναι ούτε αυτό θα μείνει για πολύ... Θα έρθει η ώρα να μας εγκαταλείψει...
